Drogomyśl

W archiwum parafii zachowana jest pieczęć miejscowości. Przedstawia oracza przy pracy z zaprzęgiem konnym, a w tle widoczne są dwie konstrukcje – można je odczytywać jako dwa mosty przerzucone przez rzekę Wisłę w Drogomyślu.
Specyfika terenu. Podbeskidzka równina ukształtowana została przez starorzecze rzeki Wisły. Obecność gleby ślinowej, jako warstwy mało przepuszczalnej dała możliwość powstania stawów hodowlanych. Mikołaj Brodecki, ówczesny właściciel Strumienia, a zarazem marszałek Księcia Cieszyńskiego Kazimierza II, okazał się doskonałym gospodarzem. W latach 1488–1504 otrzymał zgodę na wybudowanie tamy na rzece Wiśle poniżej miejscowości Kiczyce, celem doprowadzenia świeżej wody do sporego łańcucha stawów na terenach dzisiejszego Drogomyśla, Zaborza, Mnicha i Chybia. Na początku XVI w. zaczęła się rozwijać gospodarka rybacka. Zatem woda, odwieczny czynnik powodujący podtopienia, trzęsawiska i bagna, przeistoczony został w żywioł pomocny ludziom, dając zajęcie i względny dobrobyt. Stare mapy zachowują podwójną nazwę miasta Strumień. Miasto nosiło też nazwę Schwarzwasser z czasów austriackich. Nazwa ta przypomina fakt, że właśnie tam rzeka Wisła przestaje być rzeką górską z licznymi progami wodnymi, kaskadami, a zaczyna być rzeką spławną (czyli woda głęboka). Pomiędzy Strumieniem a Drogomyślem niegdyś istniał rzeczny port do załadunku żywych ryb. Do transportu ryb wykorzystywano specjalnie skonstruowane łodzie, tzw. „sodzawice” których dno było ażurowe. Dzięki temu ryby mogły być bezpiecznie transportowane aż na targ rybny w Krakowie, stale przebywając w świeżej wodzie.
Walory krajobrazu. Stawy rybne poprzedzielane szerokimi groblami, na których rosną dostojne dęby i brzozy, trwale ukształtowały miejscowy pejzaż. Patrząc w stronę południa horyzont zamykają zielone szczyty Beskidu Śląskiego. W stawach rybnych nadal hodowany jest przede wszystkim karp galicyjski, amur i tołpyga. Naturalnie obecne są też wodne drapieżniki; szczupaki i sumy oraz ssaki związane ze środowiskiem wodnym, takie jak wydry i bobry. Akweny wodne stanowią doskonałą ostoję dla ptactwa. Obserwować można odmiany wędrowne, które na obrzeżach stawów znajdują odpoczynek w corocznej migracji. Są też typowe gatunki żywiące się rybami, dlatego też ich obecność, zwłaszcza kormoranów, bywa uciążliwa.
W XIX wieku część stawów uległa zmeliorowaniu. Tereny zostały przekształcone rolniczo, bądź zagospodarowano je pod budownictwo mieszkalne. Natomiast ciągi komunikacyjne, jezdnie i drogi w Żabim Kraju nadal wiodą po starych, historycznych groblach.
Spadkobiercą tak wykształtowanej gospodarki rybactwa lądowego stało się Gospodarstwo Rybackie z siedzibą w Gołyszu, działające długi czas przy Polskiej Akademii Nauk. Spory jest też odsetek rodzin rolniczych, którym poważną część działalności wypełnia gospodarka rybacka na własnych stawach.
Aktualnie wykształtowała się szeroka oferta agroturystyczna połączona z hodowlą ryb. Oferuje się aktywny wypoczynek nad wodą, wędkowanie oraz rybne menu. Warto złożyć wizytę w pensjonacie Wodna Dolina w Pruchnej, w Pensjonacie Olszynka w Ochabach, bądź spędzić czas na łowisku „Pod Borem” w Drogomyślu, gdzie mała restauracja serwuje doskonałe potrawy rybne.

Warte zaproponowania są trasy turystyczne, ukazujące walory tak malowniczej okolicy.
Proponowane trasy:

Na południe – w stronę źródeł rzeki Wisły .
Cel – miejscowości Skoczów, Ustroń, Wisła lub Brenna.

Na północ – w stronę zapory w Goczałkowicach.
Cel – Goczałkowice Zdrój oraz miasto Pszczyna.

Na wschód – pomiędzy stawami do Pierśćca i Landeka.
Cel – pomnik Tomasza Dubisza – twórcy metody przesadkowej w hodowli karpia galicyjskiego w Landeku-Iłownicy.

Na zachód – w stronę tężni solankowej w Dębowcu.
Cel – Dębowiec oraz kompleks „Wodna dolina” w Pruchnej.

Od północy teren Żabiego Kraju zamknięty jest przez zbiornik goczałkowicki, duży akwen wodny utworzony na rzece Wiśle poniżej miasta Strumienia. Czynione są starania do szerszego udostępnienia tego akwenu dla potrzeb rekreacji i aktywnego wypoczynku.
Potencjałem czekającym na właściwe zagospodarowanie są wielkie podziemne złoża solanki jodowo-bromowej – wykorzystywanej leczniczo. Możliwe, że już w najbliższej przyszłości wizytówką Żabiego Kraju staną się fontanny i tężnie soli jodowej, jak Fontanna w Strumieniu i Tężnia w Dębowcu.
Bogactwo różnorodności.
W historii walki o zachowanie polskości złotymi literami zapisał się urodzony w Drogomyślu ks. Jerzy Badura (1845–1911). Jako ewangelicki duchowny przez całe życie stawał w obronie prawa do używania języka ojczystego na terenach germanizowanego pogranicza Dolnego Śląska i Wielkopolski, w Międzyborzu. W Drogomyślu pamięć o księdzu, publicyście, patriocie upamiętniona została Aleją im. ks. Jerzego Badury, usytuowaną w pobliżu jego rodzinnego domu oraz pamiątkową tablicą umieszczoną w pobliżu jego kościoła.
W okresie międzywojennym, po powrocie Śląska Cieszyńskiego do granic Państwa Polskiego nastąpiło przeniesienie Państwowego Stada Ogierów z terenów Małopolski. To wprowadziło różnorodność w jednolity dotąd system rolniczo-rybacki. Rozwinęła się kultura hodowli koni – Stadnina w Ochabach oraz kultura jeździecka. Z Drogomyśla pochodzi Jan Kowalczyk – mistrz świata w skokach. Złoty medal zdobył na olimpiadzie w Moskwie w 1980 roku.
Wśród zasłużonych dla regionu niezwykłą postacią był Jan Broda, wieloletni dyrektor Gospodarstwa Rybackiego (do 2009 roku), zarządzający kompleksem stawów hodowlanych na terenach Drogomyśla, Gołysza, Ochab i Landeka. Przez lata swojej owocnej pracy zmodernizował istniejący kompleks. Będac członkiem parafii ewangelickiej dał się poznać jako społecznik realizujący wiele projektów, zwłaszcza budowy szkół podstawowych na terenie Żabiego Kraju.